oude zijderoute

25 JULI 2018. Nadat we alles weer schoon hebben en vol zijn, gaan we op weg naar Kaji Sav. Hier komen we met 10 campers weer bij elkaar, waar ze ook vandaan komen. We gaan op bezoek bij een valkenier. Er gaan 2 gidsen mee. De Valkenier jaagt op de tradionele manier. De enorme arend kan wel vijftig tot zestig jaar worden.Wat een enorme vogel. We zien ze wel in de lucht vliegen, maar zo dichtbij is toch even wat anders. Een konijn moet er aan geloven. Na afloop krijgen we een lunch aan geboden. We snoepen van de kersen en abrikozen die hier volop aan de bomen hangen. De lunch bestaat uit: een bord rijst, brood, salade en er is volop fruit. Natuurlijk ontbreekt de thee niet. Dan gaat ieder weer zijn weg. We doen boodschappen, dit is niet altijd even makkelijk, want het zijn maar kleine winkeltjes en deze hebben niet zoveel. Verder maar weer. We zien een bruin bord naar een canyon. We gaan het wagen. Gravel, maar goed te doen. Het water buldert door de beekjes die door de mooie groene vallei lopen. We vinden een egaal plekje. Wel bij een boerderij. De mensen staan al te kijken. Jan gaat er maar eens naar toe om te vragen of we mogen blijven staan. We nodigen ze uit om in de camper te kijken. Ze hebben nog nooit zoiets gezien. De jongen en het meisje vinden de navigatie heel interresant. We zetten de stoelen buiten. Oma gaat er in zitten en er komt een diepe zucht en een lach, zo van heerlijk. Ze heeft allemaal gouden tanden. Er wordt gefermerteerde/ licht alcohol houdende paardenmelk, brood en boter gehaald. Roomboter. De paardendrank smaakt niet erg lekker, maar ja, toch maar opdrinken. We moeten mee naar huis. We krijgen salade, brood, jam en thee. Met gebarentaal komen we er wel uit. We moeten de schapen, kippen en enz bekijken. Ik heb voor het eerst op een paard gezeten. Wat een gastvijheid. In de avond worden de koeien binnengehaald. De koeienpoep gebruiken ze om in de winter te stoken. Deze ligt overal opgestapeld. Het is hier zo mooi nu de zon ondergaat en we kijken op de besneeuwde toppen. Er komt nog een man aan, en we moeten eigenlijk mee om daar te slapen. Dit weten we te voorkomen om te laten zien dat we een bed bij ons hebben. We staan op 2008 m en het wordt al snel fris. Kek-Sai heet het hier.