oude zijderoute

10 sept 2018. Vandaag rijden we naar de Ali Sadir Grot. We zouden eerst naar de Qhuri Qaleh Cave, maar omdat er onlangs een aardbeving is geweest gaar dit niet door. We hebben een andere route door een een mooi berggebied. Het is nog steeds erg warm. Op de bergen wordt veel graan verbouwd en deze is eigenlijk net geoogst. Je ziet nog veel hoopjes graan op de velden liggen. Sommige akkers zijn al omgeploegd en daardoor zie je weer mooie kleurschakeringen. Je kunt de grot door met een bootje. Nu ben ik niet zo van de grotten, dus besluiten we dit niet te doen. Ik loop nu al een week achter met schrijven en ik ben de belevenissen al een beetje kwijt. We staan gelukkig niet bij een kampement, want de mensen zijn wel vriendelijk, maar ook erg vermoeiend.

11 sept.2018. Vandaag naar Takht-e Soleyman. Deze stad bestond al in de oudheid als Aspadana, de hoofdstad van Perzie van die tijd. We rijden weer door de bergen, met prachtige kleuren en veel lemen bergdorpen. Ook hier weer graanvelden. Soms groene plekken en daar is dan ook water. Takht-e Soleyman was het belangrijkste heiligdom en de belangrijkste plaats van het Zoroastrisme, de Sassandinidische staatsgodsdienst. Er is nog veel bewaard gebleven en ze zijn nog steeds aan het restaureren. De weg er naar toe is bar slecht, maar je moet het er voor over hebben.

12 sept.2018. Vandaag zouden we naar Lake Urmia. Maar het argument is, dat het er te stoffig en te winderig is. Toch besluiten we met 4 campers er naar toe te gaan. Het Urmiameer is het grootste meer in Iran, en het op een na grootste zoutmeer ter wereld. Het had een oppervlakte van gemiddeld 5200 vierkante kilometer, maar dit is door droogte en intensief waterverbruik fors verminderd. We komen dus bij een enorme zoutvlakte. We besluiten om er in te rijden en een plekje te zoeken om te overnachten. Wat een inmense stilte. Er groeien wat planten. Vetachtige. En er komt hier niemand dus we kunnen onze doeken af en een topje aan. Er waait een lekker windje. We blijven hier morgen ook nog staan om heerlijk tot rust te komen. Een mooie zonsondergang.

13 sept.2018. Wat een prachtige sterrenhemel. We doen vandaag niet veel. Lekker luieren. We hoen via de app dat Jelle en Hennie aangereden zijn. Maar de schade is niet zo groot dat ze niet verder kunnen rijden. Weer een mooie zonsondergang, maar wel met wolken.

14 sept. De reden dat we bij het zoutmeer zijn gebleven heeft ook nog een andere reden. We zouden 3 dagen in Tabriz moeten staan. Weer zo'n grote stad en daar hebben we geen zin meer in. We hebben genoeg van al het chaotische verkeer en die tentenkampen. Maar vandaag gaan we met de vier campers naar Kandovan. Allereerst maar eens uit het droge meer komen. We moeten nog een steil stukje naar boven, maar het lukt ons allemaal. Dan over de dam en brug. Het zout lijkt net ijs. Soms ijschotsen. En er zit nog een beetje water in. We zijn blij dat we deze route genomen hebben en niet in de drukke stad zijn gaan staan. Kandovan is een stad waar de huizen niet op een berg zijn gebouwd, maar in de berg. Met woningen die zijn uitgehouwen in rotsen, waarvan sommige 700 jaar oud zijn, wordt gezegd dat het Kandovan dorp gedeeltelijk is gevormd door vulkanische overblijfselen van honderd jaren geleden uit een sterke uitbarsting van de berg Sahana. Het is er erg druk, want we komen er op vrijdag en dat is de vrije dag. We kunnen de camper op een rustige parkeerplaats zetten. We lopen tussen de rijen auto's naar het dorp. Het is een hele klim. Er komt nog een kudde schapen en geiten van de trappen en er zijn natuurlijk overal winkeltjes. De mensen zitten overal te picknicken. En we moeten weer vele keren op de foto. Tegen de avond wordt het rustig. Nog even dit. We zien al een hele tijd onderweg veel zwarte vlaggen en de mannen lopen ook in het zwart, de vrouwen zo wie zo, en dit betreft het herdenken van de martelaars. In de avond hoor je dan ook tromgeroffel en gezang en de mannen geselen zichzelf en dit een paar uur lang. Tegen half elf wordt het heel rustig en gaan we lekker slapen.

14 sept.2018. We gaan nog steeds niet naar Tabriz. We besluiten om alvast richting grens te rijden. Richting Jolfa en daarna langs de rivier, tevens grens met Azerbaijan, naar St. Stephanos Curch. Dit ligt hoog in de bergen. Het is een prachtige weg met steile bergen en langs een rivier. Wat een indrukwekkend landschap. De kerk zijn ze aan het restaureren, maar het is een heel mooi gebouw. Hier ontmoeten we Co en Geert weer. De auto is gemaakt, versnellingsbak was kapot. Het is allemaal heel gezellig. We rijden dezelfde weg weer terug en zoeken een restaurant. We zijn nu met vijf campers. We vinden er een waar we ook kunnen overnachten. We eten vis en patat en een salade. Het bier is nog steeds zonder alcohol, maar het smaakt goed. Morgen mogen we de hoofddoeken af. Hoi, hoi.