oude zijderoute

18 aug.2018. Gisteravond besloten om een pak te laten maken voor Iran. Leuke stof uitgezocht en het zou met 2 uur klaar zijn. We zijn nog wezen eten en daardoor is er niet meer van gekomen om het op te halen. Dus vanmorgen maar gedaan. De broek zat niet helemaal goed, maar dit hebben ze alsnog in orde gemaakt. Nog een paar leuke sjaals erbij en klaar ben ik. We koken vandaag zelf maar eens, want Jan heeft de buik nog steeds niet helemaal in orde. Het is nog steeds erg warm.

19 aug.2018. Naar de grens. 55 km en daar doen we 2 uur over. Het laatste restje diesel in de tank en verder op de slechte weg. Overal staan mensen naar de colonne campers te kijken en te zwaaien. Doet me denken aan vroeger, toen de motorrijders van de TT terugkwamen. Zat iedereen ook aan de weg. Geduld bij de grens. Oezbekistan uit ging vrij vlot. Turkmenistan in zijn er weer veel formulieren in te vullen. Vooral voor de drivers. De passagiers moeten door een andere poort. We hebben nu wel een gids die ons helpt. Ook een WA verzekering is geregeld aan de grens. We moeten wel erg veel dollars betalen. 

brandstof compensatie, wegenbelasting, verzekering, immigratiekaart en belasting voor binnenkomst. We rijden door een ontsmettingsbad. Nadat alle formaliteiten afgehandeld zijn en de campers gecontroleerd, mogen de bijrijders weer instappen. Na de grens worden de radio's weer ingebouwd. Vanmorgen om 7 uur vertrokken en om 13.30 u. waren we er allemaal over. Het was helemaal niet druk. Geld wisselen. $100 is 400 manat. Verder maar weer. In Dasoguz gaan we naar een telefoonwinkel. Nou dat geeft nogal wat boosheid. Het is erg duur en het is maar voor 5 dagen, waarvan je 2 dagen in de woestijn bent en geen bereik hebt. En je kunt niet eens appen. Dictatuur. Dus maar 4 mensen nemen een simkaart tot ongenoegen van de big boss Hans. Hij dreigt dat als je niet bereikbaar bent, je ook geen hulp krijgt als er onderweg iets is. We hebben toch de hele reis bewaking bij ons. Je mag niet van de route af enz. en ze rijden voor en achter ons. De vrouwen zijn hier al meer bedekt gekleed. 

We worden in Dasoguz naar een bewaakte parkeerplaats gebracht. Het is stoffig, maar later begint het te regenen. Een welkome verfrissing. Ik heb nog geen foto gemaakt.

20 aug. 2018. Na een goede nachtrust weer op weg. Het is lekker afgekoeld. We kunnen om 9 uur vertrekken, maar we gaan al eerder weg. Het is een lange rit over een slechte tot zeer slechte weg door de Karakum woestijn. Zand, zand en harde wind en het asfalt is gatenkaas. We gaan naar gaskrater v. Derweze. We passeren geregeld politieposten met camera's waar je voor moet stoppen. Zo wordt je gecontroleerd. We moeten langs de weg parkeren i.v.m. de harde wind, anders staan we midden in het stuifzand. Na 5 kwartier komt de hele groep aanrijden. Ze hebben de hele lange weg in colonne gereden. De instrukties waren verandert. Waren wij blij dat we eerder vertrokken waren. Geen politie die ons tegen hield. Maar er geloof ik wel gecommuniceerd of we gesignaleerd waren. Ze willen voorkomen dat je met de bevolking in contact komt, dus daarom mag je niet van de route. Om 19.00 u. vertrekken we met jeeps de woestijn in. We hebben een goede chauffeur die spectaculaire weggetjes weet. We gaan naar de gaskrater waar het gas al jaren brandt. Het is gloeiend heet, maar een mooi fenomeen. We eten in een yurt en het was lekker. Nog even in het donker naar de krater en dat is een mooi gezicht. Wat branden dat ding. Dan de weg in het donker terug. Nog leuker. Om 22.00 u. zijn we terug. Het was een vermoeiende dag en alles zit onder het zand.