oude zijderoute

6 aug.2018. Naar de Bazaar. Het is een leuke markt. De mensen zijn heel erg vriendelijk.Leuke contacten. Een vrouw had een baby op haar arm. Het was nog maar net geboren. We mochten een foto maken. Het is heel erg warm. We moesten snel terug, want bij Leen ging het gasalarm in de camper af. Kwam door de rook v.d. achtergelegen barbeque. Een beetje lummelen, douchen en in de avond onze laatste sommen bij elkaar gelegd en ergens gaan eten. Om de hoek een leuk restaurant gevonden. De kok gevraagd wat we voor dit 1060 somme konden krijgen. De 2 mannen een biertje, waij een fles water, kippenvleugels met ui. We kregen een salade van de kok.

7 aug. 2018. Vandaag de grens"over". Met de papieren voor de uitvoer v.d. camper is het niet in orde. De mensen die de camper op naam hebben moeten naar de douane. Er gaat een tolk mee. Het is een heel gedoe. Om 8.45 gaan ze met de taxi. Het kantoor is nog lang niet open en de tolk is ook te laat. Wachten, wachten. Er moet een boete betaald worden door ieder persoonlijk. Bankrek. geopend enz.enz. Tegen kwart voor drie waren ze terug. Boete wordt uiteraard betaald door de organisatie. 3.15 u. vertrekken we richting grens. 7 km. Bij de grens is het een heksenketel. Veel, heel veel mensen die inkopen gedaan hebben in Kirgizie. Wasmachines, koelkasten, t.v.'s en alles gaat op de rug lopend de grens over. Het is goedkoper dan in Oezbekistan. Ze moeten door een sluis van hekwerk in de brandende zon. Wij vinden het mensonterend en er is veel corruptie. Wij moeten ook wachten, lang wachten, maar hebben nog schaduw. Wel veel leuke contacten, en ook wordt de camper weer veel bekeken en gefotograveerd. Het is niet te beschrijven hoe het er allemaal aan toe gaat. Kirgizie in, Oezbekistan uit. Er is wat misverstand over de invoer van de camper. Wij krijgen geen formulier. We parkeren direkt na het laatste hek van de grens. De laatste camper is er 's nachts om 1 uur door. Blijkt dat de laaste campers wel een formulier hebben. Over 12 dagen zullen we het wel weten of het nodig was, dan gaan we Oezbekistan weer uit.

Kirgizie: Prachtige natuur, aardige, maar verlegen mensen. Chaotisch verkeer, slechte wegen, stoffig, ook in de steden en het platteland 100 jaar terug in de tijd..

08 aug. 2018. Van de grens naar Baksuk. Een warme nacht. 30 gr. in de camper. Allereerst naar Hoojabad. 20 km. Hier gaan we geld wisselen, een WA verz. afsluiten en een illegale simkaart bemachtigen. Je kunt als niet inwoner geen sim kaart kopen. Wat is er weer veel belangstelling. Ze willen graag in de camper kijken er worden veel foto's gemaakt en de vrouwen houden van omhelzen. Wat een hartelijkheid. Fruit op de markt, perziken, vijgen en meloen. Flessen water en we eten plov. ( rijst). O, wat hebben we het warm. Maar we zijn zeker welkom in het land. Door een vruchtbare vallei rijden we verder. We gaan nog een pas over van 2150 m. We komen nog door een paar tunnels en hier staan aan het begin en eind soldaten met geweer. We zijn niet ver van de grens met Tajikistan en dit is een conflict gebied. We parkeren een eindje van de weg af op een ruw terrein. Ik heb wat problemen met mijn telefoon. Alles in de verkeerde taal. We raken aan de praat met een paar jongens en een ervan kan goed Engels en we vragen of hij het om kan zetten in het Nederlands. En het lukt. Jan is met hem de kaart aan het bekijken en wijst waar we overal nog heen gaan.Ook de route van ons huis hier naar toe.Komen er nog een paar vrouwen en weer foto en knuffels. Niet opdringerig, maar heel gemoedelijk en spontaan allemaal. Komt er nog een auto over het zandpad en brengt ons peren, tomaten en abrikozen uit eigen tuin. 

09 aug.2018. Baksuk naar Samarkand. Het is erg ver, maar gelukkig toch wat korter dan we dachten. Er is een nieuwe weg gekomen. Velden met zonnebloemen, enorme kolencentrale, ooievaars en veel, heel veel katoenvelden. Katoen heeft veel water nodig, dus zijn er veel watertappunten. De weg is redelijk, maar het is tegen de 40 gr. Langs de weg enorm veel tentjes met meloenen en er is zelfs een meloenenmarkt. We zien veel, maar niet om te beschrijven. Eindelijk komen we in Samarkand aan. We staan bij hotel Afrosiyab Palace. Dit is helemaal buiten gebruik en we staan hutje mutje in de hitte. Er zijn al heel wat mensen van de groep ziek geweest en nog, maar nu zijn wij aan de beurt.