oude zijderoute

22 aug.2018. Vanmorgen met de bus door Ashgabat. De witte stad. Wat een grote gebouwen en veel prestige objecten en monumenten. We bezoeken het mausoleum van de eerste president en de moskee. In de moskee mogen we foto's nemen. Dikke tapijten op de vloer. Heel mooi allemaal. We rijden langs de gebouwen van de ministeries en dat zijn er nogal wat. De flats voor het personeel staan erbij. Als je 5 jaar bij het ministerie werkt, krijg je een huis. De hele stad is van wit marmer uit Italie. Accenten zijn aangebracht met goudkleur. Prachtige design lantarenpalen, geplaveide straten en super schoon. De auto's zijn bijna allemaal wit en schoon en veel bomen en fonteinen. Onrealistisch allemaal. Om 3 uur de sleutel van de hotelkamer ingeleverd en om 5 uur vertrekken we onder bewaking richting grens. Net voor de grens parkeren we langs de weg. Het is niet druk. Tegen 9.30 u. komt er een gezinnetje met ons praten. De man kwam in het donker aanlopen, maar zag niet dat ik een vrouw was. O sorry, you are a women. Niet erg. Hij vroeg wat we van Turkeministan vonden. Ik zei alleen maar bedenkelijk mmm. I understand you. Hij was Russisch. We hebben ze onze camper laten zien. .

23 aug.2018. Turkmenistan uit ging soepel, maar ze wilden wel weer ectra geld omdat we z.g.n. meer kilometers hebben gereden. Nou dat konden we bewijzen dat het niet zo was.We komen Iran in op ongeveer 2000 m. Het is lekker weer. De camper werd niet eens gecontroleerd. Tja dan is het ook gedaan met je haren in de wind. Pak aan en hoofddoek om. We zien er allemaal mooi uit. We rijden door een prachtig berggebied met hier en daar dorpjes van leem. In de stad Quchan gaan we een telefoonkaart kopen. Dit duurt erg lang. Allereerst zit de shop dicht en moet Ali ergens anders vandaan komen. Het zijn vrije dagen i.v.m. het offerfeest. Paspoort, vingerafdruk enz. Dan duurt het nog 3 uren voordat de telefoon werkt.. Terug naar de camper doen we nog wat boodschappen en rijden naar de overnachtingsplek. Deze is bij een park. Het is morgen vrijdag en daarna weekend, dus erg druk. Van alle kanten komen de mensen aan en maken een praatje en foto's. Welkom in Iran. Altijd fijn om te horen. Veel vrouwen hebben hier zwarte doeken om, maar er zijn ook modernere versies. We lopen nog even door het park. Dan de camper in. Alles verduisterd en hoofddoek af.

24 aug,2018. We worden wakker van de klanken van teksten uit de koran. Ze hebben een tentenkampje opgebouwd en daar leest de imam voor. Wij rijden vandaag verder naar Mashad. Mashad is de tweede meest bevolkte stad in Iran. De stad is het meest bekend en vereerd voor de huisvesting van de tombe van Imam Reza, de achtste sjiitische imam. Het is warm, maar doordat we nog op hoogte zijn koelt het in de nacht lekker af. Onderweg getoeter en gezwaai. We overnachten in Ghadir park. Hier zijn veel pelgrims. Overal tenten en zitten de mensen te koken enz. We wandelen wat en worden uitgenodigd voor thee. Er zit een oudere man bij een jong gezinnetje die goed Duits praat. Gepraat over van alles en nog wat. We krijgen van de buren nog een schaal met pitten. Moeilijk voor ons om die te pellen. We wandelen nog wat door en we worden uitgenodigd voor koffie en thee. De dochter spreekt goed Engels. Ze studeert Engels. Ze is hier met haar vader en moeder, broertje, tante en oom en neef. Ze vragen of we vanavond komen eten. Dan doen we graag. Terug is het een gekte. De tentjes worden tussen en achter de campers gezet. Er wordt gekookt en geslapen. En dan al die mensen die met je op de foto willen en in de camper kijken. Om half negen gaan we eten. Het is heel gezellig en komen veel te weten over Iran en de mensen. Het is elf uur als we naar de camper gaan. Voor morgen is de hele groep uitgenodigd door een Iraans familie om naar de Holy Schrijn te gaan. 

25 aug. 2018. Ondanks de drukte toch goed geslapen. Om 10 uur moeten we klaar staan voor de bus. Een oude bus waar we hutje mutje op elkaar gepakt zitten. De meiden van de familie spreken Engels. Het is een drukte bij het heiligdom. We moeten de camera's inleveren, telefoon mag je wel houden. De make up moet zelfs ingeleverd worden. We krijgen zo'n groot gewaad om en worden ook nog weer gefouilleerd. Het is een indrukwekkend gebeuren. We krijgen nog een filmpje te zien en wat drinken en chocolade. Het heiligdom mogen we niet in, dat is alleen voor Moslims. De mensen lopen met zwarte doeken rond. Ze zijn allemaal zo nieuwsgierig en er worden weer veel foto's gemaakt. Je wordt omhelst en gekust. Pff en het is al zo warm. Daarna gaan we met de bus naar een soort park, hoger in de bergen. Het is een attraktie voor de mensen. Volwassen kerels maken een rondje op een paard. Je kunt met een kabelbaan naar boven, maar dan moet je wel een uur in de rij staan. Later gaan we naar de Iraanse familie om te eten. Moeder heeft gekookt. Het is wel leuk allemaal, maar heel vermoeiend. Wat een drukke mensen. Om elf uur gaan we met de taxi terug naar het park. Wat een dag.

26 aug. 2018. Mashad naar Miandasht Karavansei. Het is nog een hele toer om het park weer uit te komen. We zijn ingesloten door tenten en kokende mensen. Maar tegen half 10 wordt alles weer opgebroken en kunnen we gaan rijden. De stad zijn we vrij snel uit. Maar de wegen zijn prima. We rijden over een tolweg en hoeven als toerist geen tol te betalen. Dan Wim over de radio. Hij is aangereden. Er zijn hier nogal wat hoge drempels en hij remt er voor af, maar de auto achter hem let niet op. Rijdt helemaal onder de camper. De man heeft nog geluk gehad dat er een reserve band onder hing. Auto en camper in elkaar. Politie erbij en later alles met tape wat geplakt, zodat hij naar de overnachtingsplek kan rijden. Het is een lange saaie weg. We komen laat aan bij de Karavanserai. Leen en Jan gaan Wim helpen om de boel wat bij elkaar te maken met schroeven en bouten enz. Valt nog niet mee in het donker, maar het zit weer muurvast. In Teheran moet alles verder afgehandeld worden met de verzekering. Een lange vermoeiende dag.

27 aug.2018. Van de Karavansarai naar Badab-e Sort. Dit is wel een mooie rit, vooral als we de bergen in gaan. Kale bergen, maar mooie kleuren en contouren. We komen aardig op hoogte. Badab-e sort is een natuurwonder in het noorden van van Iran, 95 km ten zuiden van de stad Sai. Gestapelde terrassen van travertijn, een gesteente die gevormd wordt door de neerslag van kalk uit met calciumcarbonaat uit warme bronnen. Een gedeelte van de groep is een verkeerde weg op gegaan en komen op een slecht pad. Er is maar een busje verder gereden en de rest is teruggegaan. Wij hebben gelukkig de goede weg. We parkeren op een ruime plek en gaan met een traktor verder naar boven. Het is een slecht pad, vrij steil naar boven. Wat een gehobbel. Het lijf heeft het aardig te verduren. Maar boven is het mooi. Het water kleurt wat oranje. Naar beneden is weer een geschud en gehobbel, maar wel leuk. We blijven op de parkeerplaats overnachten met 4 campers. Waar de rest is weten we niet, want er is geen bereik en de radio doet het ook niet in de bergen. Het is lekker koel. 

Het heeft even geduurd, maar dan toch nog een verslag. Het is erg warm en vaak geen internet. Het is moeilijk te beschrijven wat we allemaal zien en meemaken.

Groet van ons